Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΠΟΙΗΣΗΣ


Έγραψα και στο παρελθόν για το σύνδρομο του «Ηττοπαθούς πατριωτισμού».
Είναι ένα σύνδρομο που εκφράζει την περιχαράκωση γύρω από θέσεις που φαντάζουν εκ πρώτης όψεως πατριωτικές αλλά στην ουσία λειτουργούν εναντίον της Κύπρου, ενισχύουν και εμπεδώνουν την κατοχή και οδηγούν κατευθείαν σε δύο κράτη.
Το σύνδρομο αυτό εκφράζεται κυρίως από εκείνους που προτιμούν παρά ένα κράτος όπου θα έχουν λόγο και οι Τ/κύπριοι, να έχουμε ένα κράτος (έστω και στη μισή Κύπρο) που να είναι κυρίαρχοι οι Έλληνες.

Οι θέσεις αυτές εκφράζονται από την πτέρυγα εκείνη που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με το ανεξάρτητο κράτος. Εκφράζεται από τους ανθρώπους που μετά το 1960 παρέμειναν πιστοί στο όραμα της Ένωσης. Εκφράζεται όμως και από τους πολιτικούς απογόνους τους που οραματίζονται επίσης ένα κράτος καθαρά ελληνικό, αφού τώρα δεν είναι εφικτή η Ένωση. Παραδείγματα υπάρχουν αρκετά και έχω αναφερθεί σ’ αυτά σε παλαιότερες αναφορές μου.

Στην προσπάθεια τους να προωθήσουν αυτές τις θέσεις δημιουργούν ένα άλλο σύνδρομο, αυτό της καταδίωξης. Διακατέχονται έντονα από την εμμονή ότι τους καταδιώκουν οι πάντες προσωπικά, ομαδικά αλλά και ότι καταδιώκεται και ο ελληνισμός στην Κύπρο.

Θα μου πείτε γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά ως εισαγωγή;
Μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις ακούγοντας την πρώην υπουργό Παιδείας Κλαίρη Αγγελίδου να μιλά στο εκκλησιαστικό ραδιόφωνο για τους κινδύνους που διατρέχει η παιδεία στην Κύπρο από τους απανταχού συνωμοτούντες (εντός και  εκτός) να πλήξουν την ελληνικότητα του τόπου.

Μέσα σε μερικές γραμμές έδωσε με σαφήνεια – πιστεύω – το σκεπτικό αυτής της σχολής.
Η κα Αγγελίδου διαβλέπει μια έντονη προσπάθεια «κυπροποίησης» των πάντων και ότι πίσω από αυτή την προσπάθεια βρίσκονται οι Βρετανοί.
Ιδού το σκεπτικό της: «Είναι πιο εύκολο να αλώσεις κάποιον που είναι μόνος του παρά κάποιον που είναι με άλλους. Εντάξει, είμαστε κράτος αλλά εξακολουθούμε να αισθανόμαστε μέρος του ελληνισμού δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε κάτι άλλο ξεχωριστό, άσχετα αν τώρα αν έχουμε την Κύπρο και μάλιστα αγωνιζόμαστε γι’ αυτό το πράγμα».

Μέσα από αυτά τα λόγια φαίνεται ξεκάθαρα το σκεπτικό αλλά και οι επιδιώξεις.
Ναι μεν είμαστε ένα κράτος ανεξάρτητο αλλά ξέρετε, δεν είμαστε ξεκομμένοι ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ από τον υπόλοιπο ελληνισμό!
Αυτό θέλει να πει η κα Αγγελίδου.
Ότι το Κυπριακό Ανεξάρτητο κράτος, η ασπίδα της Κύπρου όπως το χαρακτήρισε, είναι ένα κομμάτι του Ελληνισμού, μια άλλη Ελλάδα ή όπως αρέσκονται να λένε κάποιοι είναι η νοτιοδυτική Ελλάδα ή όπως αρέσκονται να λένε άλλοι, είναι το Ελλα-δικό μας κράτος.

Αυτά ακριβώς τα σημεία και οι εμμονές δεν αφήνουν αυτούς τους ανθρώπους να δεχθούν την ύπαρξη ενός κράτους που ως τέτοιο δεν είναι ελληνικό ούτε τουρκικό. Δεν ανήκει ούτε στους Έλληνες ούτε στους Τούρκους αλλά ανήκει στο λαό του, Ε/κύπριους, Τ/κύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες και Λατίνους.

Συγχύζουν την κρατική με την εθνική υπόσταση και από εδώ ξεκινούν όλα.
Θεωρούν ότι οποιαδήποτε αναφορά στο κράτος παραπέμπει σε έθνος και κάνουν λόγο για κυπροποίηση, σε προσπάθειες να αναχθεί η Κύπρος σε έθνος αντί σε κράτος, χωρίς ποτέ κάποιος να αναφερθεί σε ύπαρξη κυπριακού έθνους.

Ακόμα και ακαδημαϊκοί όπως ο Χρ. Ιακώβου δηλώνει ότι δεν πρέπει να αντιπαραβάλλεται η ελληνική με την κυπριακή σημαία, ούτε να γίνεται λόγος για αλλαγή του εθνικού ύμνου της Κύπρου.

Ως προς το πρώτο συμφωνώ. Το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει ότι σημαία του Κυπριακού Κράτους είναι η Κυπριακή σημαία, ενώ οι δύο κοινότητες μπορούν να χρησιμοποιούν τις εθνικές σημαίες σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Σε κανένα σημείο δεν γίνεται λόγος για Κυπριακό Έθνος ούτε σε Ελληνικό ή Τουρκικό κράτος της Κύπρου.

 Όσον αφορά τον εθνικό ύμνο, με βάση το δίκαιο της ανάγκης μετά τα γεγονότα του 1963-64 υιοθετήθηκε ο ελληνικός ως ο ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δεν πρέπει να παραβλέπεται όμως το γεγονός ότι υπάρχει κρατικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο οποίος ανακρούστηκε μόνο μία φορά.

Από την άλλη δεν πρέπει να θεωρείται ο εθνικός ύμνος ενός άλλου κράτους ως ο εθνικός ύμνος ενός άλλου κράτους που δεν είναι ελληνικό.
Εκείνο που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αυτοί οι κύκλοι είναι ότι το ανεξάρτητο του Κυπριακού Κράτους σε καμιά περίπτωση παραγνωρίζει την ελληνικότητα της πλειοψηφίας των κατοίκων της Κύπρου.
Άλλο το ένα άλλο το άλλο.
Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι το ανεξάρτητο κράτος σε καμία περίπτωση αναιρεί την εθνικότητα των δύο μεγάλων κοινοτήτων της Κύπρου διότι είναι δεμένοι στη θεωρία του έθνους-κράτους.

Αυτή η αντίληψη επικρατεί και στα θέματα Παιδείας όπου οι κύκλοι αυτοί ταυτίζουν την Παιδεία του Κυπριακού Ανεξάρτητου κράτους με την Παιδεία των Ε/κυπρίων.
Άλλο ένα δείγμα της αντίληψης ότι πρόκειται για Ελληνικό κράτος.
Η κα Αγγελίδου τόνισε με έμφαση ότι η Παιδεία στην Κύπρο δεν μπορεί να διαχωριστεί από την Ορθοδοξία.
Πού το βρήκαν αυτό γραμμένο οι συντελεστές της εκπομπής, Κλ. Αγγελίδου, Χρ. Ιακώβου και μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος;
Εφόσον όπως είπαν το Κυπριακό Κράτος είναι η ασπίδα της Κύπρου, το Σύνταγμα αυτού του Κυπριακού κράτους καθορίζει ότι η Παιδεία του είναι θέμα των δύο κοινοτήτων.
Ωστόσο με το να λένε ότι η Παιδεία στην Κύπρο δεν μπορεί να διαχωριστεί από την Ορθοδοξία, πού παραπέμπει; Και πάλι στο ότι το Κυπριακό κράτος είναι Ελληνικό!

Υπερασπιζόμενοι την Ελληνική Παιδεία της… Κύπρου, τάχθηκαν εναντίον της έκδοσης βιβλίων από το Κυπριακό Υπουργείο Παιδείας, δεδομένου ότι η Ελλάδα λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει δεν μπορεί να μας στείλει βιβλία.
Και γιατί παρακαλώ τάχθηκαν εναντίον; Διότι όπως είπε η κα Αγγελίδου, αυτό είναι επικίνδυνο επειδή «τότε θα γίνει αυτό που φοβόμαστε, η Κυπροποίηση. Θα αφαιρεθούν θέματα που θα αφορούν είτε την Ελλάδα είτε τον ελληνικό πολιτισμό και θα μπαίνουν θέματα που θα αφορούν μόνο την Κύπρο. Και αυτό θα είναι καταστροφικό».

Έκοψαν, έραψαν, αποφάνθηκαν!
Μόνο και μόνο η τελευταία φράση δείχνει ότι υπάρχει μέσα στο μυαλό τους ένα σύνδρομο καταδίωξης. Αλλά και μια αντίφαση.
Εφόσον θεωρούν ότι η Παιδεία στην Κύπρο είναι Ελληνική και Ορθόδοξη, πώς είναι δυνατόν το κατεξοχήν αρμόδιο όργανο να οδηγήσει την εκπαίδευση στην Κυπροποίηση;
Αλλά γιατί ποτέ δεν εξηγούν τι εννοούν με την «κυπροποίηση» και πώς αυτή στρέφεται εναντίον του ελληνισμού της Κύπρου;

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΞΕΝΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΡΕΥΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

ΠΟΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΥΡΙΟΙ ΤΩΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ;

Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-59 αποδεικνύουν ότι ζουν ακόμα στην εποχή της ΕΟΚΑ. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι εποχές άλλαξαν, ότι η ΕΟΚΑ τερμάτισε τη δράση της τον Φεβρουάριο του 1959 με διαταγή του ίδιου του Γρίβα.
Αλλά τι μπορεί να περιμένει κάποιος όταν ο ίδιος ο αρχηγός της στρατιωτικής πτέρυγας της οργάνωσης αναίρεσε τη διαταγή του και κατέβηκε στην Κύπρο για να συνεχίσει, δήθεν, τον αγώνα για ένωση;

ΑΔΙΚΗΜΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΠΟΙΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ;

Το ερώτημα όμως που απευθύνεται προς τους Συνδέσμους αφορά την επανάσταση της ΕΟΚΑ. Οφείλουν να απαντήσουν τι ακριβώς εννοούν όταν γράφουν «Οποιοσδήποτε αποτολμήσει να αγγίξει αυτά τα θέματα θέτει τον εαυτό του έξω από το σύνολο των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ και διαπράττει αδίκημα πρώτου βαθμού εις βάρος της επανάστασης».

·         Θεωρούν ότι ο αγώνας δεν έχει τελειώσει;
·         Η επανάσταση εξακολουθεί να βρίσκεται σε ισχύ;
·         Θεωρούν ότι ο όρκος που έδωσαν για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα εξακολουθεί να ισχύει;

Αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να τα απαντήσουν ξεκάθαρα οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών.
Διότι αν θεωρούν ότι ο αγώνας τους ακόμα συνεχίζεται, τότε υποσκάπτουν την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, υποβοηθώντας με αυτό τον τρόπο τα τουρκικά σχέδια για οριστική τουρκοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου.
Αν θεωρούν ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ έχει τελειώσει και πέρασε στην ιστορία, άρα δεν βρίσκεται σε ισχύ καμία επανάσταση, τότε είναι αδικαιολόγητη η απειλητική αναφορά τους στην επιστολή προς τον δήμαρχο της Λύσης.

Αν λοιπόν ισχύει το δεύτερο, τότε είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουν καμιά διάθεση να συμβάλουν το παραμικρό στη συμφιλίωση μεταξύ του Κυπριακού λαού, αφού η επιμονή τους στη μη αποκατάσταση ανθρώπων που δολοφονήθηκαν άδικα, συντηρεί τη διχόνοια σε προσωπικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο.

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΙ ΖΗΤΟΥΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Σε όλο τον κόσμο μετέχοντες σε αγώνες ελευθερίας ή σε όποιου άλλου είδους επαναστάσεις φάνηκαν μεγαλόψυχοι. Βρήκαν το θάρρος και αναγνώρισαν λάθη, παραλείψεις, ακόμα και εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της επανάστασης.
Μόνη εξαίρεση στο παγκόσμιο στερέωμα οι Σύνδεσμοι της ΕΟΚΑ που θεωρούν πως ότι έγινε καλώς έγινε. Που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και μικρόψυχοι έναντι του λαού.

Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών θεωρούν ότι μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να μιλούν για την περίοδο της δράσης τους και ότι όλοι οφείλουν να υπακούουν στις ντιρεκτίβες τους.

Δυστυχώς γι’ αυτούς τα πράγματα δεν είναι έτσι αφού πανεπιστήμια του εξωτερικού γνωρίζουν, καταγράφουν και μελετούν την περίοδο εκείνη, ιδιαίτερα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν.

Στην επιστολή τους προς τον κ. Ττοφιά οι Σύνδεσμοι αναφέρονται σε παραβίαση διεθνών γραφτών και άγραφων νόμων της επανάστασης, αγνοώντας ή παραθεωρώντας ότι πανεπιστήμια άλλων χωρών ασχολούνται με τα θέματα αυτά.

Άσχετα με το τι επικαλούνται οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών, το θέμα των δολοφονιών και ιδιαίτερα των πολιτικών δολοφονιών την περίοδο 1055-59 απασχολεί για χρόνια πανεπιστημιακούς και φοιτητές σε παγκόσμια κλίμακα. Όλοι αυτοί γνωρίζουν για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της ΕΟΚΑ αλλά μόνο οι Σύνδεσμοι θεωρούν ότι αυτά είναι ανοησίες.

θα αναφέρω χαρακτηριστικά δύο περιπτώσεις.
1. Τον Ιανουάριο του 2002 πήρα μια επιστολή από το πανεπιστήμιο της Ουψάλα της Σουηδίας, με την οποία μου ζητούσαν πληροφορίες για το τις πολιτικές δολοφονίες την περίοδο 1955-59.
Όπως αναφέρεται στην επιστολή, στο Πανεπιστήμιο λειτουργεί «Τμήμα έρευνας ειρήνης και σύγκρουσης, που παρακολουθεί και μελετά την ανάπτυξη των ένοπλων συγκρούσεων στον κόσμο».
Από το κείμενο της επιστολής φαινόταν καθαρά ότι οι άνθρωποι σε αυτό το Πανεπιστήμιο, που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, γνώριζαν πολλά για τις δολοφονίες και ήθελαν επιβεβαίωση κάποιων στοιχείων ή την διαβίβαση από μέρους μου νέων στοιχείων.

2. Πέρσι τέτοιο καιρό δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από μια νεαρή φοιτήτρια από τον Καναδά η οποία έκανε το διδακτορικό της πάνω στα επαναστατικά κινήματα του 20ου αιώνα.
Η κοπελίτσα αυτή μου ζήτησε μια συνέντευξη πάνω στο θέμα των πολιτικών δολοφονιών που διαπράχθηκαν την εποχή της ΕΟΚΑ.
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η πρώτη ερώτηση που μου έκανε όταν συναντηθήκαμε κάπου στη Λευκωσία: «Γιατί η ΕΟΚΑ είναι το μοναδικό επαναστατικό κίνημα σε παγκόσμια κλίμακα που όχι μόνο αρνείται ότι διέπραξε ακρότητες αλλά αρνείται να αναγνωρίσει και τις πιο εξόφθαλμες περιπτώσεις;»
Ομολογώ ότι εκπλάγηκα από την ερώτηση της διότι νόμιζα ότι όλα όσα λέγονται στην Κύπρο γι’ αυτό το ζήτημα μένουν μεταξύ μας. Κι όμως, η κοπελιά γνώριζε και μου ανέφερε σωρεία περιπτώσεων που αφορούν αυτή την πτυχή.

Παρόλ’ αυτά εδώ στην Κύπρο οι Σύνδεσμοι νομίζουν ότι ξοφλούν με το να επαναλαμβάνουν τον ανιστόρητο ισχυρισμό ότι η ΕΟΚΑ δεν δολοφόνησε κανένα για τα πολιτικά του φρονήματα ή δεν προέβησαν σε άδικες δολοφονίες ακόμα και συναγωνιστών τους.



Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

ΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΟΚΑ ΑΠΕΙΛΟΥΝ



Με απειλές που θυμίζουν άλλες, σκοτεινές εποχές με σαφή υπονοούμενα για τη ζωή όσων επιδιώκουν την αποκατάσταση όσων δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της δράσης της ΕΟΚΑ, εκτοξεύουν οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
Σε μια προσπάθεια να σταματήσουν τον αέρα της διαφάνειας που φυσά τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο για τις σκοτεινές πτυχές της τετραετίας και ιδιαίτερα τις περιπτώσεις όπου άνθρωποι τόσο από τη Δεξιά όσο και από την Αριστερά δολοφονήθηκαν άδικα και με την κατηγορία της προδοσίας, οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών φαίνεται ότι έχασαν την ψυχραιμία τους.
Είναι γνωστό ότι οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να αγγίξουν σκοτεινές πτυχές της περιόδου, θεωρώντας ότι στην ιστορία πρέπει να μείνουν μόνο οι θετικές ενέργειες.

ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΛΥΣΗΣ

Η «ΓΝΩΜΗ» εξασφάλισε και δημοσιεύει έγγραφο που απευθύνεται στον δήμαρχο Λύσης Ανδρέα Ττοφιά με το οποίο όχι μόνο του απαγορεύουν να αγγίξει το θέμα της δολοφονίας του στελέχους του ΑΚΕΛ Μιχάλη Πέτρου (δολοφονήθηκε από τον Ηλία Παπακυριακού την 21η Ιανουαρίου 1958) αλλά τον απειλούν ότι αν προχωρήσει σε μια τέτοια ενέργεια θα θέσει εαυτόν εκτός Συνδέσμων Αγωνιστών και θα είναι ένοχος αδικήματος πρώτου βαθμού εναντίον της Επανάστασης!

Ιδού τι γράφει η συγκεκριμένη επιστολή που φέρει ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 2011:

«Ανδρέα Ττοφιά

Οι σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-59 για μιαν ακόμα φορά τονίζουν και καθιστούν σαφές ότι: ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ[1] να αποκαταστήσει τη μνήμη οποιουδήποτε που εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού μας αγώνα.
Ο μόνος που είχε αυτό το δικαίωμα ήταν ο Αρχηγός της Οργάνωσης στρ. Γρίβας-Διγενής ενόσω ζούσε.
Οποιοσδήποτε αποτολμήσει να αγγίξει αυτά τα θέματα θέτει τον εαυτό του έξω από το σύνολο των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ και διαπράττει αδίκημα πρώτου βαθμού εις βάρος της επανάστασης[2].
Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ δεν θα αναγνωρίσουν καμιά προσπάθεια και καταδικάζουν όλους όσοι προσπαθούν να δημιουργήσουν απαράδεκτες καταστάσεις που παραβιάζουν τους διεθνείς γραφτούς και άγραφους νόμους της επανάστασης και νοθεύουν το γράμμα και το πνεύμα του Αγώνα».

ΔΥΟ ΝΕΟΦΑΝΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ

Στην επιστολή τους προς τον κ. Ττοφιά, οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών εισάγουν δύο νέα στοιχεία που διαφοροποιούν τη στάση τους ως προς τα θέματα των αποκαταστάσεων.

Το πρώτο στοιχείο είναι το υπονοούμενο για σοβαρές επιπτώσεις σε όποιον επιχειρήσει να αγγίξει το θέμα της αποκατάστασης έστω και ενός δολοφονηθέντα.
Στις μέχρι τώρα δημόσιες ανακοινώσεις τους οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών αναφέρονται μόνο στο πρώτο μέρος των επιπτώσεων, ότι δηλαδή όποιος επιχειρήσει κάτι τέτοιο θέτει εαυτόν έξω από το σύνολο των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ: «Όποιος προσπαθήσει να κάμει τέτοια ενέργεια θέτει τον εαυτό του εκτός των Συνδέσμων και η πράξη του είναι καταδικαστέα και απαράδεκτη».[3]
Στη συγκεκριμένη επιστολή αφήνουν σαφή υπονοούμενα ακόμα και για την ζωή εκείνου που θα διαπράξει το αδίκημα αφού κάνουν λόγο για αδίκημα πρώτου βαθμού σε βάρος της επανάστασης αφού είναι γνωστό ότι το αδίκημα πρώτου βαθμού σε μια επανάσταση είναι η προδοσία.  Και η ποινή για την προδοσία είναι μόνο μία.
Παράλληλα είναι άξιον απορίας αν οι Σύνδεσμοι θεωρούν ότι η δράση της ΕΟΚΑ βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, αφού κάνουν αναφορά σε αδίκημα έναντι της επανάστασης, τη στιγμή που η δράση της οργάνωσης τερματίστηκε τον Φεβρουάριο του 1959.

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΡΙΒΑΣ Ή ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ;

Το δεύτερο είναι η τοποθέτηση τους για το ποιος είναι αρμόδιος να αποκαταστήσει κάποιον από τους δολοφονηθέντες.
Στις δημόσιες ανακοινώσεις τους τονίζουν πάντοτε ότι «Καθιστούμε σαφές ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει τέτοια πράξη, μετά το θάνατο των Αρχηγών του Αγώνα Διγενή και Μακαρίου».[4]
Η αναφορά στον Μακάριο δεν είναι καθόλου τυχαία αφού προσπαθούν να τον εμπλέξουν στις αποφάσεις των εκτελέσεων και των εγκλημάτων που διέτασσε ο Γρίβας προσωπικά.
Και αυτό την ώρα που γνωρίζουν ότι ο μεν Γρίβας υπεραμυνόταν των δολοφονιών κυρίως των Αριστερών, ενώ ο Μακάριος με δημόσιες δηλώσεις του είχε καταδικάσει τις δολοφονίες.[5]

Επιπρόσθετα, η εμπλοκή του Μακαρίου από πλευράς των Συνδέσμων είναι παραπλανητική αφού η ΕΟΚΑ δεν του αναγνώριζε καμία αρμοδιότητα γι’ αυτά τα θέματα.
Στο βιβλίο «Μαύρη Βίβλο» που εξέδωσε η Οργάνωση για να καταγράψει τον «προδοτικό» ρόλο του ΑΚΕΛ αναφέρεται στο θέμα και διερωτάται: «Ποίαν σχέσιν είχεν ο Μακάριος με τα γεγονότα της Λύσης και Κώμας Γιαλού;»

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΓΡΙΒΑΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών νομίζουν ότι βρήκαν τον τρόπο να αποφύγουν την ευθύνη της αποκατάστασης, μεταθέτοντας το θέμα στους νεκρούς Μακάριο και τον Γρίβα.
Δυστυχώς όμως για τους Συνδέσμους τους αδειάζει ο ίδιος ο Γρίβας όταν παραπέμπει το θέμα της διερεύνησης των δολοφονιών που διαπράχθηκαν κατά την περίοδο της δράσης της ΕΟΚΑ στην Κοινοτική βουλή.
Με αφορμή τις πιέσεις που δεχόταν ο Γρίβας για την υπόθεση της δολοφονίας του Γιαννάκη Στεφανίδη αλλά και ενοχλημένος από τις συχνές επισκέψεις που δεχόταν από συγγενείς δολοφονηθέντων μελών της Οργάνωσης αλλά και συγγενών αριστερών δολοφονηθέντων, ο Γρίβας απέστειλε επιστολή στους δικηγόρους της οικογένειας Στεφανίδη όπου αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής σημαντικά και ενδιαφέροντα:
«Τόσον δι’ αυτήν όσο και δια τας αφορώσας άπαντας τους καθ’ οιονδήποτε τρόπον φονευθέντας κατά την διάρκειαν του αγώνος της ΕΟΚΑ, είχον την γνώμην και εισηγήθην όπως η Κοινοτική Βουλή συγκροτήση επιτροπήν εκ προσώπων παρεχόντων πλήρη εχέγγυα εντιμότητος, ικανότητος και ευθυκρισίας, η οποία μετά ενδελεχή έρευναν να απεφαίνετο επί μιας εκάστης εξ αυτών, επαρκώς αιτιολογούσα μάλιστα το οιονδήποτε πόρισμα της ερεύνης αυτής. Ατυχώς η εισήγησις αύτη δεν έτυχε της δεούσης προσοχής των αρμοδίων, προς λήψιν σχετικής απόφασης, αγνοώ δε επί ποίων κριτηρίων στηρίζονται αι εκάστοτε αποφάσεις, δια την παροχήν συντάξεως εις οικογενείας φονευθέντων ή δια την αποκατάστασιν της μνήμης εξαφανισθέντων κλπ.» [6]

Τι έχουν να απαντήσουν επί τούτου οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών που παραπλανητικά παραπέμπουν κάθε φορά στον Γρίβα ή στον Μακάριο ή και στους δύο, όταν ο μεν Μακάριος διαχώριζε τη θέση του ενώ ο Γρίβας παρέπεμπε στη Βουλή;

Ενδιαφέρουσα πάντως είναι και η θεώρηση των Συνδέσμων ότι η αναγνώριση λαθών «παραβιάζει τους διεθνείς γραφτούς και άγραφους νόμους της επανάστασης και νοθεύουν το γράμμα και το πνεύμα του Αγώνα».
Και αυτό τη στιγμή που είναι γνωστό ότι σε αντίθεση με τους Συνδέσμους της ΕΟΚΑ, σε όλο τον κόσμο έχουν γίνει αποκαταστάσεις αδικοσκοτωμένων, έχουν αναγνωριστεί λάθη και παραλείψεις από τις επαναστατικές οργανώσεις.
Μόνη εξαίρεση είναι οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών της ΕΟΚΑ.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ Μ. ΠΕΤΡΟΥ

Το θέμα της αποκατάστασης του Μιχάλη Πέτρου από τα δημοτικό συμβούλιο Λύσης ξεκίνησε από την προσπάθεια του σημερινού δημάρχου να αποκαταστήσει τον δολοφονηθέντα προκειμένου ο κ. Ττοφιάς να εξασφαλίσει την υποστήριξη της Αριστεράς στις επικείμενες δημοτικές εκλογές στις οποίες θα διεκδικήσει επανεκλογή.
Το θέμα της αποκατάστασης Μιχάλη Πέτρου τέθηκε ενώπιον του Δημοτικού Συμβουλίου Λύσης από το 1995, συζητήθηκε επανειλημμένα αλλά σκόνταφτε στην άρνηση της Δημοτικής Ομάδας του ΔΗΣΥ αλλά και στη στάση των Συνδέσμων Αγωνιστών.

Είναι γεγονός ότι ο δήμαρχος Α. Ττοφιάς προσπάθησε να συμβάλει θετικά στην όλη υπόθεση αφού και ο ίδιος πιστεύει ότι ο Μ. Πέτρου δεν υπήρξε προδότης αλλά θύμα της όλης κατάστασης.
Ωστόσο ο κ. Ττοφιάς όντας μέλος των Συνδέσμων δεν βρήκε τη δύναμη να αντισταθεί και να προχωρήσει, ως επικεφαλής του δημοτικού συμβουλίου στην αποκατάσταση του δολοφονηθέντα. Υπέκυψε στις απειλές και τους εκβιασμούς των Συνδέσμων Αγωνιστών οι οποίοι σε καμιά περίπτωση επιθυμούν να υπάρξει αποκατάσταση έστω και ενός εκ των δολοφονηθέντων, κυρίως των Αριστερών.

Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών θεωρούν ότι αν συγκατανεύσουν στην αποκατάσταση έστω και ενός Αριστερού, τότε θα δικαιώσουν τη στάση του ΑΚΕΛ έναντι της δράσης της ΕΟΚΑ, γι’ αυτό και αποφεύγουν να αγγίξουν το θέμα.
Θεωρούν ότι όσοι εκτελέστηκαν καλώς εκτελέστηκαν, έστω και κατά λάθος, και εντέχνως προσπαθούν για 50 χρόνια να πείσουν πως όσοι εκτελέστηκαν ήταν προδότες. Ιδού τι έλεγαν στις 29 Ιουνίου του 2009:
“Έχουμε και άλλοτε τονίσει ότι προδότης ήταν εκείνος που με τις πράξεις και τις ενέργειές του παρεμπόδιζε το έργο της ΕΟΚΑ, έδινε πληροφορίες στον εχθρό, αποκάλυπτε μυστικά της οργάνωσης, κατέδιδε τους αγωνιστές, αποκάλυπτε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ταυτότητά τους και πολλά άλλα. Προδότης είναι αυτός που αποκάλυψε την ταυτότητα του Καραολή, αυτός που έδειξε το κρησφύγετο του Μάτση, το κρησφύγετο του Αυξεντίου, αυτός που προσπαθούσε να βγάλει την προσωπίδα των αγωνιστών και άλλα”.

Ας απαντήσουν ευθέως ποια ήταν η προδοσία που διέπραξε ο Μ. Πέτρου, ο Η. Ττοφαρής, ο Σ. Μένοικος, ο Α. Σακκάς, ο Π. Στυλιανού και τόσοι άλλοι άνθρωποι της Αριστεράς αλλά και της Δεξιάς που εκτελέστηκαν σαν προδότες.

Αναμένουμε μια απάντηση από τους Συνδέσμους Αγωνιστών μέχρι την επόμενη έκδοση που θα παραθέσουμε τις αντιφάσεις τους αναφορικά με την υπόθεση που αφορά τον Μιχάλη Πέτρου.


[1] Τα κεφαλαία γράμματα είναι στο κείμενο.
[2] Οι εμφάσεις είναι δικές μας.
[3] Ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε στον τύπο στις 20 Αυγούστου 2009.
[4] Βλ. στο ίδιο.
[5] Απομνημονεύματα σελ. 223 – 225.
[6] Σπ. Παπαγεωργίου «Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β’, σελ. 121.