Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ΕΦΥΓΕ Ο ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΗΣ

Εγκατέλειψε σήμερα τα εγκόσμια ο Ιάκωβος Καμπανέλης.





Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 (Προσθήκη)


ΑΚΟΥΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΧΡ. ΛΕΟΝΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΣΚΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ.
ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΤΙΧΟΥΣ


Η επανάσταση του 1821 δεν έχει μία ανάγνωση. Έχει πολλές πτυχές που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όταν αναφερόμαστε σε αυτήν.
- Ήταν εθνική επανάσταση, δεν ήταν όμως μόνο εθνική επανάσταση.
- Ήταν απελευθερωτική, δεν ήταν όμως μόνο απελευθερωτική.
- Ήταν και κοινωνική, δεν ήταν όμως μόνο κοινωνική.
Ήταν ένας συνδυασμός όλων αυτών και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε.
Και μια επανάσταση για να είναι επανάσταση με τη σωστή έννοια του όρου, πρέπει να καλύπτει αυτές τις τρεις βασικές προϋποθέσεις.

Ελάχιστοι δίνουν σημασία στον κοινωνικό χαρακτήρα της επανάστασης.
Ίσως να μη βολεύει κιόλας, διότι πώς θα ρίξουμε μετά τις ευθύνες για τις δολοφονίες αγωνιστών, για τις εμφύλιες διαμάχες και τις φυλακίσεις στην έρμη τη… διχόνοια;

Είτε μας αρέσει, λοιπόν, είτε όχι, η επανάσταση είχε και τον κοινωνικό της χαρακτήρα.
Ένα χαρακτήρα που εκφράστηκε κυρίως από τους κύκλους των Διαφωτιστών με πρώτιστο τον Ρήγα Φεραίο.

Λίγο πριν το έτος 1800 και την έναρξη του 19ου αιώνα κυκλοφορεί στα Βαλκάνια το λεγόμενο «Σύνταγμα του Ρήγα», με το οποίο προβάλλει ένα τύπο άμεσης δημοκρατίας που στηρίζεται στις αντιλήψεις του Γάλλου Διαφωτιστή Ρουσό.

Τα κύτταρα της Δημοκρατίας του είναι οι «τοπικές συναθροίσεις των πολιτών».
Καμία θέση για οποιαδήποτε «επικρατούσα θρησκεία» δεν προβλέπεται στο σύνταγμα του Ρήγα. Ούτε λέξη για χριστιανισμό και ορθοδοξία!

«Η Ελληνική Δημοκρατία (...) δεν θεωρεί τας διαφοράς των λατρειών με εχθρικόν μάτι» (…) «Ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς».
Αυτό απαντά σε πολλά απ’ όσα λέγονται από πλευράς κυρίως των εθνικιστικών κύκλων που θέλουν να βλέπουν μόνο την… εθνική πτυχή.

Σημειώνω με αυτή την ευκαιρία ότι και ο Κυριάκος Μάτσης κατέγραφε το 1958 κάτι ανάλογο για την Κύπρο.

"Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι για Έλληνες, Εβραίοι για ... Εκείνο που 'χει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφέντευες της, κυρίαρχοί της. Ν' αναπνέουν περήφανοι τον αέρα της που να 'ναι αέρας δροσιάς, ομορφιάς, λεβεντοσύνης. Όχι πνίχτης".


Οι αρχές του Ρήγα βρήκαν σφόδρα αντίθετη την επίσημη Εκκλησία και τα γραπτά του αντιμετωπίζονταν εχθρικά από τον ορθόδοξο εκκλησιαστικό μηχανισμό, ο οποίος υπηρετούσε ασμένως και σταθερά τους Οθωμανούς.

Το έτος 1798, ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε', αργότερα θύμα ο ίδιος της οθωμανικής εξουσίας, αλλά τότε ακόμα υπερασπιστής και εγγυητής της υποταγής των ραγιάδων στους Οθωμανούς, με εγκύκλιό του προς τους ορθοδόξους αρχιερείς εφιστά την προσοχή για τον «κίνδυνο» από την κυκλοφορία του «Συντάγματος του Ρήγα».

Γράφει στο ποίμνιο ότι να επαγρυπνεί σε όλα τα μέρη και «με ακριβείς ερεύνας και εξετάσεις, όταν εμφανισθή τοιούτον σύνταγμα, ως άνωθεν, εις τύπον ή χειρόγραφον, να συνάξης πάντα τα διασπειρόμενα, και να τα εξαποστέλλης εις ημάς».

Καλεί μάλιστα τον κόσμο να μη αμελήσει «εις την τοιαύτην ποιμαντικήν και άγρυπνόν σου ταύτην αρχιερατικήν επιστασίαν», διότι αν αμελήσει, αποδεικνύει τον εαυτό του «ανίκανον, και του ποιμαντικού χρέους ελλειπέστατον και αγρήγορον, και εκ τούτου υποπίπτει εις ανυποληψίαν και ποινήν παρά Θεού και της εκκλησίας εξ αποφάσεως».

Ήδη τον Ιούλιο 1797 ο Σουλτάνος είχε στείλει εντολή στον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε', με την οποία του ζητούσε «να διδάσκη πάντας τους βασιλικούς ραγιάδες τα της υπακοής των χρέη» και να καταδίδει «τους εναντία πράττοντας» ώστε να τιμωρηθούν. Αυτές ακριβώς τις εντολές υλοποιούσε ο Γρηγόριος και όταν διαπιστώθηκε αργότερα από την οθωμανική εξουσία ότι δεν ήταν σε θέση να εκτελέσει σωστά τα καθήκοντα που του ανατέθηκαν, δολοφονήθηκε προς παραδειγματισμό.

Πολλοί από τους επαναστάτες είχαν επηρεαστεί από τα γαλλικά δεδομένα.
Ακόμα και ο αγράμματος – όπως αποκαλεί τον εαυτό του – Κολοκοτρώνης κάνει σαφή αναφορά σε αυτό:

«Η Γαλλική επανάστασις και ο Ναπολέων έκαμε, κατά την γνώμη μου, να ανοίξουν τα μάτια του κόσμου. Πρωτήτερα τα έθνη δεν εγνωρίζοντο, τους βασιλείς τους ενόμιζον ως θεούς της γη, και ότι και αν έκαμναν, το έλεγαν καλά καμώμενον.

Υπήρχαν βεβαίως και εκείνοι που λόγω θέσης ήταν εναντίον της επανάστασης, αλλά μη μπορώντας να την σταματήσουν, φρόντιζαν να την οδηγήσουν σε άλλη κατάκηξη, ώστε να μη θιγούν τα συμφέροντα τους.

Πρέπει ωστόσο να αναγνωριστεί ότι στην υπόδουλη Ελλάδα δεν ήταν διασφαλισμένη η περιουσία και η ζωή κανενός, όσο πλούσιος και δυνατός κι' αν ήταν.

Ο κοτζάμπασης Σωτήρης Χαραλάμπης στις παραμονές του ξεσηκωμού γράφει:
«Ο ραγιάς, άμα πάρει τ' άρματα, δε θα μας ακούει πια. Και τότε θα πέσουμε στα χέρια εκείνων που δεν μπορούν να κρατήσουν πιρούνι για να φάνε».

Η επανάσταση, λοιπόν, ξεκίνησε από τα φτωχά λαϊκά στρώματα παρασύροντας στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού.

Ας σταθούμε λίγο σε αυτό, διότι είναι μια πτυχή που επιμελώς παραλείπεται.
Η Οθωμανοκρατία εξέθρεψε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα και ανταγωνιστικά συμφέροντα, εκμετάλλευση και καταπίεση.

Πρωτοπόρα της Επανάστασης του 1821 ήταν η ανερχόμενη, προοδευτική εμπορική τάξη, ραχοκοκαλιά τα αγροτικά στρώματα, οι βιοτέχνες, οι εργάτες της πόλης και οπλισμένο χέρι οι κλέφτες, είχε απέναντί της τον στρατιωτικό μηχανισμό της Τουρκίας, το ντόπιο κατεστημένο και τον ανώτερο κλήρο, αλλά και τις μεγάλες δυνάμεις που ήθελαν να λυθεί το Ανατολικό Ζήτημα σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα.

Η ανερχόμενη αστική εμπορική τάξη, η ισχυρή επίδραση των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης, η βαριά φορολογία στα φτωχά αγροτικά, λαϊκά στρώματα από το οθωμανικό κράτος, ήταν τα στοιχεία που δημιουργούν το υπόβαθρο της Επανάστασης.

«Η προστασία της οθωμανικής κυβερνήσεως», γράφει ο ιστορικός Φίνλεϊ, «δημιούργησε μια ελληνική αριστοκρατία διοικητικών οργάνων και φοροεισπρακτόρων (...) Η ηθική και πολιτική θέση τούτης της τάξης αποδόθηκε άριστα με την ονομασία τους σαν είδος «χριστιανών Τούρκων».
Τελείως εχθρική ήταν και η στάση της επίσημης Εκκλησίας.
Γι' αυτό, όταν ακούμε ότι «η εκκλησία ηγήθηκε του απελευθερωτικού αγώνα κατά των Οθωμανών» αρκεί, αντί άλλων επιχειρημάτων, να διαβάζουμε φωναχτά το περιεχόμενο των σχετικών πατριαρχικών εγκυκλίων και άλλων αναφορών.

- Να διαβάζουμε φωναχτά τον αφορισμό της επανάστασης από την εκκλησιαστική ιεραρχία με επικεφαλής τον Γρηγόριο Ε’, στον οποίο οι επαναστάτες αποκαλούνται τέρατα άψυχα, αλαζόνες, αχάριστοι, δοξομανείς, ματαιόφρονες, κακοήθεις, ανόητοι και κακοποιοί!!!

- Να διαβάζουμε φωναχτά τους δύο αφορισμούς που υπέστησαν οι Σουλιώτες τον Δεκέμβριο του 1820 και τον Γενάρη του 1821, σύμφωνα με τον ιστορικό της εκκλησίας Χρυσόστομο Παπαδόπουλο και την Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τόμ. Η, σελ.724).

- Να διαβάζουμε την σφοδρή εγκύκλιο που έστειλε ο Γρηγόριος το 1806 προς τους μητροπολίτες συνιστά πλήρη υποταγή στον σουλτάνο και καταδίωξη μέχρι εξόντωσης των οπλαρχηγών.

- Να μαθαίνουμε για τον αφορισμό του Αδαμάντιου Κοραή αλλά και για την αναφορά του ίδιου του Κολοκοτρώνη ότι «αφοριστικό έρχεται του Πατριάρχη».

- Να μαθαίνουμε και για τον Δεσπότη της Άρτας Πορφύριο που ίδρυσε τάγμα από μισθοφόρους για να καταστείλει την επανάσταση, αφορίζοντας ταυτόχρονα τους επαναστάτες.

- Να μαθαίνουμε ακόμα ότι οι καλόγεροι του μοναστηριού του Σέκου είχαν καταδώσει στους Τούρκους τον Γιωργάκη Ολύμπιο και ότι καλόγεροι ήταν οι προδότες του Κατσαντώνη που στη συνέχεια εκτελέστηκε.

- Να λαμβάνουμε υπόψη τον Κολοκοτρώνη που γράφει ότι ο αδελφός του Γιάννης κατέφυγε στο μοναστήρι της Αιγιαλούς και ότι «… του έδωκε ένας καλόγερος φαγί και έπειτα επήγε, έδωκεν είδηση εις τους Τούρκους, επήγαν, τον επολιόρκησαν εις τον Λινόν και τον εσκότωσαν…».

- Να λαμβάνουμε υπόψη και την αναφορά του αρχιμανδρίτη Άνθιμου Γαζή στα «Προλεγόμενα Ελληνικής Βιβλιοθήκης» σελ. 14: «Ασφαλισμένοι εις τας μονάς, εκνευρισμένοι από την οκνηρίαν, ετρέφοντο από τους ιδρώτας των πτωχών κοσμικών τους οποίους με τας δεισιδαιμονίας των επλανούσαν. Επάσχιζον με κάθε τρόπον να ερημώσουν τας πόλεις προξενούντες όσον τάχος φθοράν εις το γένος…».

Και επειδή κάποιοι αντιτάσσουν ότι οι αφορισμοί και όλα όσα ανάφερα ήταν μια αναγκαστική ενέργεια για να προστατευθεί ο λαός και ότι η Εκκλησία στήριξε στην πραγματικότητα την επανάσταση, κλείνω με τρία ερωτήματα που παρακαλώ τον καθένα σας να απαντήσει.

1. Γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν αρθεί οι αφορισμοί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο;

2. Γιατί ενώ ο Γρηγόριος ο Ε’ έχει κηρυχθεί οσιομάρτυρας, δεν ίσχυσε το ίδιο για τον Παπαφλέσσα και τον Διάκο αλλά και τον Ησαΐα Σαλόνων και άλλους ιερείς που έλαβαν
ενεργό μέρος στην επανάσταση;

3. Γιατί επί Χριστόδουλου η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδας απέρριψε αίτημα για… αποκατάσταση του Παπαφλέσσα και του Διάκου;




_______________________________


Πηγές:

- Απομνημονεύματα Θ. Κολοκοτρώνη.
- Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια.
- Ιστορία των Ελλήνων.
- Λεωνίδα Στρίγκου: "Η Επανάσταση του Εικοσιένα".
- Γ. Καρανικόλα: "Ρασοφόροι, συμφορά του έθνους".
- Τα αφοριστικά κείμενα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
- Διάφορα άρθρα.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΔΗΣΥ, ΕΥΡΩΚΟ ΚΑΙ Ο ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ


Ένα πάγιο αίτημα του Κυπριακού λαού έγινε πραγματικότητα με την έγκριση από τη Βουλή (κατά πλειοψηφία) του πορίσματος για το Φάκελο της προδοσίας.

Για πρώτη φορά ύστερα από τριάντα επτά χρόνια από το πραξικόπημα και την εισβολή καταγράφονται και επίσημα τα γεγονότα που οδήγησαν στην κατοχή.

Το σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι στην ουσία πιστοποιούνται και ενισχύονται όσα λέχθηκαν ή γράφτηκαν κατά καιρούς από ερευνητές και συγγραφείς.

Μέσα από το πόρισμα δικαιώνεται η οπτική μέσα από την οποία το ΑΚΕΛ ανέλυε και παρέθετε τα γεγονότα, ενώ καταποντίζεται η προσπάθεια που για χρόνια κατέβαλλε ο ΔΗΣΥ για να σπείρει την αμφιβολία ή να βρει τρόπους να αθωώσει ή και να μειώσει τις ευθύνες της λεγόμενης ενωτικής παράταξης, της ΕΟΚΑ Β’ και του ίδιου του Γρίβα.

Η ηγεσία του ΔΗΣΥ δεν έχανε και δεν χάνει ευκαιρία να τιμά τον Γρίβα και τη δράση του κατά την περίοδο 1955-59 ως στρατιωτικού αρχηγού της ΕΟΚΑ, διαγράφοντας ή αποσιωπώντας την μετέπειτα δράση του.

Στελέχη του κόμματος σε δημόσιες εμφανίσεις τις τελευταίες μέρες προσπαθούσαν επίμονα  να τον απαλλάξουν ευθυνών για το πραξικόπημα με το «επιχείρημα» ότι αυτός είχε πεθάνει τον Ιανουάριο του ’74, έξι μήνες πριν το πραξικόπημα.
Ωστόσο μέσα από το πόρισμα διαφαίνονται ξεκάθαρα οι ασήκωτες ευθύνες του όσο και ο συνωμοτικός χαρακτήρας των ενεργειών του Γρίβα αλλά και τα σχέδια πραξικοπήματος που κατέστρωσε ο ίδιος εναντίον του Μακαρίου.

Για χρόνια ο ΔΗΣΥ στήριζε τη δύναμη του στην εκμετάλλευση του Γρίβα και στην οικειοποίηση του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Στο όνομα του Γρίβα και της ΕΟΚΑ μοίραζε πιστοποιητικά πατριωτισμού στους πολιτικούς του αντιπάλους και διεκδικούσε δάφνες πατριωτισμού.
Τώρα μένει εκτεθειμένος…

Να γιατί αντέδρασε τόσο έντονα στην υιοθέτηση του πορίσματος για το φάκελο.
Πολλοί διερωτώνται πώς είναι δυνατόν από τη μια να στηρίζει την ιδεολογία της ΕΟΚΑ που ήταν η Ένωση και από την άλλη να παρουσιάζεται ως η μόνη συνεπής πολιτική δύναμη που υποστηρίζει λύση στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Είναι όμως και το ΕΥΡΩΚΟ που διεκδικεί κι αυτό δάφνες από τη δράση του Γρίβα.
Μάλιστα στελέχη του παρέστησαν στις 24 Ιανουαρίου στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Κ.Ε.Α. στη Λεμεσό όχι μόνο για να τιμήσει τον Γρίβα αλλά και για να επαναβεβαιώσει τους στόχους τόσο της ΕΟΚΑ όσο και της ΕΟΚΑ Β’.
Σε εκείνη τη συγκέντρωση που χαιρέτισε και ψηλόβαθμο μέλος του κόμματος διατρανώθηκε η εμμονή στη λύση της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα και αναπτύχθηκαν θεωρίες ότι αυτή η μορφή λύσης είναι εφικτή ακόμα και σήμερα!

Η στάση των δύο κομμάτων δημιουργούν σωρεία ερωτηματικών για την ειλικρίνεια τους όσον αφορά τη λύση του κυπριακού.
Για τον μεν ΔΗΣΥ πόσο αξιόπιστος είναι όταν διακηρύσσει την πίστη του στη Δ.Δ.Ο. και για το ΕΥΡΩΚΟ ποια λύση προκρίνει όταν απορρίπτει τη λύση Δ.Δ.Ο.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΠΡΩΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΕ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ


Άκρως ανησυχητικά είναι τα ευρήματα έρευνα τους Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου για το θέμα του ρατσισμού στην Κύπρο.

Σε αυτή την επιστημονική έρευνα που έγινε την περίοδο 2008-2009, έλαβαν μέρος 30 χώρες και στην Κύπρο κάλυψε 1600 νοικοκυριά και δείχνει ότι η Κύπρος είναι κοινωνία χαμηλής εμπιστοσύνης προς το συνάνθρωπο, με αυξημένο αίσθημα ρατσισμού.

Στα αρνητικά στοιχεία της έρευνας καταγράφεται η Κύπρος, ως κοινωνία χαμηλής εμπιστοσύνης προς το συνάνθρωπο και γίνεται λόγος για βαθύ κοινωνικό πρόβλημα, έλλειψη κοινωνικής εμπιστοσύνης, έλλειψη κοινωνικού κεφαλαίου που λειτουργεί συχνά ως παράγοντας κοινωνικής αδράνειας/απάθειας. Επισημαίνεται ακόμη ότι, παρατηρείται μία κάπως καθυστερημένη ένταξή μας στην κοινωνία της πληροφορίας, ότι ζούμε σε ατομοκεντρική κοινωνία / κτητικού ατομικισμού, όπου επικρατεί υποβαθμισμένη αλληλεγγύη και ρατσισμός, με αρνητική διάθεση απέναντι στους αλλοδαπούς άλλου «χρώματος», φυλής και εθνικότητας.

Κάποιοι προσπάθησαν να δώσουν ερμηνεία του φαινομένου ρίχνοντας ευθύνες στην κυβέρνηση της οποίας οι ενέργειες και αποφάσεις της (όπως ισχυρίζονται) επηρεάζουν την καθημερινότητα, σπρώχνουν τον ντόπιο πληθυσμό στην υιοθέτηση ρατσιστικών αντιλήψεων.

Το θέμα αυτό είναι πολύ σοβαρό για να τυγχάνει εκμετάλλευσης προς άγραν ψήφων ή για τη δημιουργία εντυπώσεων εναντίον της κυβέρνησης.

Η έρευνα όπως δημοσιεύθηκε στον τύπο δεν αναφέρεται σε αριθμητικά στοιχεία. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να αναφερθώ σε αριθμούς.
Περιλαμβάνει όμως ένα στοιχείο που είναι αξιοποιήσιμο και δείχνει την πραγματική διάσταση του πράγματος:
«Τα στοιχεία καταδεικνύουν την ύπαρξη ρατσιστικών τάσεων, οι οποίες επιβεβαιώνονται και από καθημερινές πρακτικές αντιμετώπισης των ξένων μεταναστών, ανθρώπων διαφορετικού χρώματος, φυλής και θρησκείας σε πολλά επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Συγκεκριμένα οι Κύπριοι, ενώ δεν θα είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα να επιτρέπεται η είσοδος σε μετανάστες που ανήκουν στην ίδια φυλή με αυτούς, ωστόσο, περισσότερο από όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, θα επιθυμούσαν να μην επιτρέπεται η είσοδος σε μετανάστες διαφορετικού πολιτισμικού υπόβαθρου».

Αυτή η διαπίστωση δεν χρειάζεται ιδιαίτερα σχόλια.
Αποδεικνύει ότι η μερίδα εκείνων των Κυπρίων που έχουν πρόβλημα με τους αλλοδαπούς το βασίζουν σε καθαρά σε φυλετικά κριτήρια.

Επομένως δεν μπορεί να ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι η κυβέρνηση με τα επιδόματα που δίνει σε αλλοδαπούς (αιτητές πολιτικού ασύλου και μόνο) δημιουργεί προβλήματα ανισότητας.
Γι’ αυτό και δεν δικαιολογείται ο ισχυρισμός ότι η αντίδραση εναντίον των αλλοδαπών προκαλείται π.χ. από το ότι ένας συνταξιούχος παίρνει σύνταξη €300 και ένας αλλοδαπός περισσότερα.

Κι εδώ φαίνεται ακριβώς ποιοι δημιουργούν το πρόβλημα. Αυτοί που σκόπιμα συγχύζουν τη σύνταξη με το επίδομα. Εκείνοι που δημιουργούν αυτή την εικόνα στο λαό.
Εκείνοι που αποκρύπτουν ότι επίδομα δεν παίρνουν όλοι οι αλλοδαποί αλλά ένας μικρός αριθμός.
Εκείνοι που αποκρύπτουν ότι το δημόσιο βοήθημα που παίρνει ένας αλλοδαπός είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που παίρνει και ένας Κύπριος λήπτης εφόσον πληρούν τα ίδια κριτήρια.

Ενισχυτικό της θέσης ότι δεν είναι τα επιδόματα που προκαλούν το ρατσισμό, ούτε η πολιτική της κυβέρνησης, είναι το γεγονός ότι μια άλλη έρευνα που έγινε σε σχολείο της Επαρχίας Λευκωσίας το 2006 κατέδειξε ότι το 56.4% των μαθητών του συγκεκριμένου σχολείου είχε ρατσιστική τάση ενώ το 43,6% όχι.
Η έρευνα εκείνη συμφωνεί με τη τελευταία έρευνα του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου ως προς τα αίτια.
Δεν ήταν τα επιδόματα, δεν ήταν η «ειδική» μεταχείριση αλλά η διαφορετικότητα στο χρώμα και στη θρησκεία.

 Και υπογραμμίζουμε ότι το 2006 (επί Τ. Παπαδόπουλου) δεν υπήρχε η προπαγάνδα που υπάρχει σήμερα και η ασύστολη εκμετάλλευση του θέματος.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ

Θετικά αντιμετωπίστηκε από όλα τα κόμματα στην ελεύθερη Κύπρο η δεύτερη μεγάλη κινητοποίηση των Τουρκοκυπρίων της 2ας Μαρτίου.

Οι Τουρκοκύπριοι ξεσηκώθηκαν με αφορμή το οικονομικό πακέτο που θέλει να τους επιβάλει η Άγκυρα αλλά στην ουσία ο ξεσηκωμός αφορά την αντιμετώπιση του κινδύνου εξαφάνισης της Τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Δυστυχώς στην Ελληνοκυπριακή πλευρά ελάχιστοι αντιλήφθηκαν τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν τους Τουρκοκύπριους στους δρόμους ενώ άλλοι φρόντισαν να παρουσιάσουν τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια ως κινούμενες από την Άγκυρα ή ότι οι Τουρκοκύπριοι ξεσηκώνονται μόνο όταν υπάρχει οικονομικό συμφέρον.

Αυτό δείχνει ότι οι δύο κοινότητες είναι τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά. Και είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι η μια κοινότητα δεν γνωρίζει τι γίνεται στην άλλη.
Αυτό το γεγονός δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις και οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα.
Στην πλειοψηφία τους οι απλοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές θεωρούν ότι υπάρχει πρόθεση της μιας, μέσω της λύσης, να διασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα σε βάρος της άλλης κοινότητας.
Και αναφέρομαι στον απλό λαό και όχι στις πολιτικές ηγεσίες.

Ιδιαίτερα στις ελεύθερες περιοχές έχει καλλιεργηθεί έντεχνα η εικόνα ότι τα πάντα στα κατεχόμενα είναι κατευθυνόμενα και μάλιστα ελεγχόμενα από την Άγκυρα.
Ως ένα βαθμό αυτή η διαπίστωση είναι ορθή αλλά αφορά τις επίσημες πολιτικές που έχουν να κάνουν με το «κράτος» των κατεχομένων.

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις των Τ/κυπρίων απέδειξαν ότι σε λαϊκό επίπεδο τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Αποδείχθηκε επίσης ότι στην ουσία τα οικονομικά αιτήματα ήταν η αφορμή που προκάλεσε την έκρηξη η οποία μετατράπηκε σε πολιτική διαμαρτυρία για τη λύση του κυπριακού.
Δεν είναι τυχαίο ότι θορυβήθηκε η Άγκυρα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επικεφαλείς των κατεχομένων βρέθηκαν σε αμηχανία.

Το κυρίαρχο στοιχείο της τελευταίας κινητοποίησης δεν ήταν άλλο από την ανάγκη απογαλακτισμού των Τ/κυπρίων από της Τουρκία, η λύση του Κυπριακού και βεβαίως το μεγάλο πρόβλημα της σταδιακής εξαφάνισης της Τ/κυπριακής κοινότητας από τον ίδιο τον τόπο της.

Σχεδόν 37 χρόνια μετά την κατοχή είναι αξιοσημείωτο το ότι οι Τ/κύπριοι εξακολουθούν να μιλούν για τα κυπριακά χαρακτηριστικά τους που διαφέρουν από αυτά των εκ Τουρκίας Τούρκων και είναι παρόμοια με τον υπόλοιπο πληθυσμό της Κύπρου.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι δύο Τ/κύπριοι εκπαιδευτικοί ο Σενέρ Ελτζίλ και ο Ζεκί Μπεσίγκτεμπελι δήλωναν χαρακτηριστικά στον ΑΣΤΡΑ ότι στα κατεχόμενα υπάρχει τουρκόφωνος πληθυσμός. Αυτή η διαφοροποίηση, ειδικά όταν πρόκειται για τα τουρκικά δεδομένα, πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να σημειωθούν τα μηνύματα που στέλλει.

Σημαντική και η δήλωση του Σ. Ελτζίλ ότι οι Ε/κύπριοι θεωρούν τους Τ/κύπριους ως κομμάτι της Τουρκίας, κάτι που οι ίδιοι οι Τ/κύπριοι δεν αποδέχονται.

Κακά τα ψέματα.
Δεν είναι εύκολο υπό συνθήκες κατοχής και απόλυτου έλεγχου της Τουρκίας να ξεσηκώνεται ολόκληρη κοινότητα και να ζητά απαλλαγή από τον βρόγχο της κατοχής!
Δεν είναι εύκολο ενώ ζουν σε ένα «κράτος» να ανεμίζουν σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενός άλλου κράτους, όπως υποβάλλει η Άγκυρα!
Αυτές οι ξεκάθαρα πολιτικές ενέργειες αποτελούν άμεση αμφισβήτηση των απειλών και απάντηση στο θέμα της λύσης του κυπριακού.
Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι χρειάζεται θάρρος να ανεμίζεις τις σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσα σε τέτοιες συνθήκες.

Από την άλλη, χωρίς να αιθεροβατούμε πρέπει να ερμηνεύουμε ορθά τα μηνύματα που στέλλουν οι Τ/κύπριοι.
Ότι ανεμίζοντας τις σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν σημαίνει ότι επιθυμούν επιστροφή στο προ του 1974 κράτος. Εξ’ ου και το σύνθημα «Ούτε όμηροι της Τουρκίας, ούτε μπάλωμα των Ε/κυπρίων».

Είτε μας αρέσει είτε όχι επιστροφή στην προ του 1974 κατάσταση δεν μπορεί να υπάρξει.
Η χρυσή τομή μεταξύ της υφιστάμενης κατάσταση και της επιστροφής στην προ του ’74 κατάσταση είναι η Δ.Δ.Ο.
Είναι γι’ αυτό που χρειάζεται Ε/κύπριοι και Τ/κύπριοι να βρουν μια κοινή γλώσσα συνεννόησης.  
Πρέπει να βοηθήσουμε τους Τ/κύπριους να απογαλακτιστούν από την Τουρκία.
Πρέπει να τους βοηθήσουμε να απαλλαγούν από το πρόβλημα του εποικισμού.

Χαιρετίζουμε το ότι κάποια κόμματα ανακάλυψαν χτες και σήμερα την ύπαρξη των Τ/κυπρίων στα κατεχόμενα. Μόνο που τους θυμήθηκαν κάπως αργά αφού μέχρι χτες γι’ αυτούς ήταν ανύπαρκτοι.
Δεν ξεχνούμε ότι μέχρι πρόσφατα τόσο για τον ΔΗΣΥ όσο και για το ΔΗΚΟ αλλά και την ΕΔΕΚ Τ/κύπριος και Τούρκος ήταν ένα και το αυτό. Κανένας διαχωρισμός.

Μόνο που ατυχώς κάποιοι, ιδιαίτερα από πλευράς ΔΗΣΥ, και μέσω κάποιων νεοφανών και επίδοξων υποψήφιων βουλευτών προσπαθούν να κάνουν μαθήματα επαναπροσέγγισης στο ΑΚΕΛ!

Έχουν οι καιροί γυρίσματα ή τα πάντα θυσιάζονται στην προεκλογική σκοπιμότητα;